Voordat ik moeder werd had ik bedacht dat ik graag borstvoeding wilde geven.
Toen bleek dat we in verwachting waren van een tweeling voorzag ik iets meer moeilijkheden, maar had ik nooit bedacht dat het misschien niet vanzelfsprekend zou gaan.
Een vriendin van mij gaf mij de tip: als het zwaar is en je wilt stoppen, geef het dan een week. Als je na 7 dagen nog steeds wilt stoppen dan kun je er meer vrede mee hebben.
Wat ik van te voren niet wist is hoe moeilijk borstvoeding zou zijn.
Met twee randpremature kinderen waarvan een na de geboorte een sonde kreeg, werd het kolven in het ziekenhuis reeds geïntroduceerd. De kunstvoeding ook, want twee kinderen voeden zou te zwaar zijn en mijn herstel in de weg staan. Na drie dagen worstelen met een baby laten aanhappen, kolven voor de andere baby, bezoek van een lactatiekundige en prelogopedist werd besloten dat het beter was om alleen nog maar te kolven. En kolven dat deed ik, liters op een dag. Genoeg voor mijn mini’s en nog meer.
Wat ben ik trots dat het mij lukt om moedermelk te geven aan mijn kindjes van ondertussen 14 maanden. Ik heb 3 momenten gehad waarop ik dacht dat ik klaar was met kolven, maar alle 3 de keren klaarde de lucht na 3 dagen weer en was ik enorm opgelucht dat ik niet begonnen ben met afbouwen.
Was het makkelijker dan live voeden? Dat kan ik niet vergelijken. Waar ik de eerste drie dagen het live voeden van onze zoon lichamelijk pijnlijk vond, worstelde ik er mentaal mee dat het live voeden niet gelukt is. Ik had gebrek aan kennis dat je je kindje ook na een aantal weken kan (her) introduceren tot de borst.
Ik wist ook niet dat aan de borst voeden iets is wat kindjes moeten leren en dat het niet hetzelfde is als ademhalen wat de meeste kindjes kunnen bij de geboorte. Had het verschil gemaakt als ik dit allemaal had geweten? Misschien. Voert het de boventoon? Totaal niet. Maar rouwen mag, dat het niet gelukt is als ik voor ogen had.
Als ik zie hoe de kindjes genieten van hun fles, lekker tegen mij aanknuffelen als ik kolf. Direct bij mij komen zitten als ik de kolfspullen tevoorschijn haal, de verbinding is er ook op deze manier.
Mijn man staat sinds het begin van ons voedingsavontuur achter mij. Verdedigt mij tegenover andersdenkenden die graag hun mening delen. Zorgt dat er als we van huis zijn momenten en plekken zijn waar ik kan kolven. Mijn ouders zijn menigmaal in de auto gestapt om voor de kindjes te zorgen als ik een borstontsteking had. Zonder hun hulp had ik het niet gekund.
Voor nu zitten we in rustig vaarwater en de volgende die vraagt of het niet eens tijd wordt om te stoppen krijgt als antwoord dat we stoppen zodra de kindjes de melk in hun koffie gaan drinken.
Het is een verhaal met bloed, zweet en heel veel tranen. Ik ben niet in gegaan op de 11 borstontstekingen, de drainages in het ziekenhuis, de talloze keren dat anderen mij vertelden dat we zulke gebroken nachten hebben omdat mijn moedermelk vast niet genoeg voedingsstoffen bevat in combinatie met de hoeveelheid melk en hun leeftijd. De twijfel of ik mijn kindjes niet te kort deed door te kolven, het was tijd die ik, zeker toen ze klein waren, niet kon besteden om te knuffelen. Een jaar geleden was ik niet elke dag dankbaar, ik zat middenin een storm waarvan ik niet wist wat de uitkomst zou zijn. Nu kijk ik vol trots naar mijn prachtige kindjes en ben ik vooral dankbaar.
Ik heb vorig jaar tijdens de borstvoedingsweek mijn social media uitgezet. Dit jaar voel ik mij niet verdrietig. Dit jaar zou ik willen dat anderen de ondersteuning krijgen die ik van mijn kant van de familie heb gehad. Als ik daar maar iets voor kan doen om zo’n omgeving te creëren dan doe ik dat graag.
msndy’s profile picture
Fulltime kolven komt met andere onzekerheden dan live voeden. Je ziet het direct als je slecht geslapen hebt. Of niet genoeg gedronken hebt. Of als je ziek aan het worden bent. Als je ziek bent. Een constante competitie met jezelf, want wat als je productie zakt?
Als ik weer eens een zalige hoeveelheid bosbessen had gegeten zag je dat ook letterlijk terug in een blauwe gloed. Vetlaagjes op de flesjes in de koelkast, is mijn melk wel goed genoeg? Flesjes te groot? Te klein? Hoeveel flesjes op een dag? Het waren onderwerpen die dagen in mijn hoofd konden spoken. Gelukkig kwam met de tijd hier ook rust in.
Dit verhaal werd geschreven door Mandy, en werd gedeeld met toestemming.
